L90 یا ال 90

داچیا لوگان یا L90 خانواده‌ای از خودروهایی است که به‌طور مشترک توسط شرکت فرانسوی رنو و زیرمجموعه رومانیایی آن داچیا از اواسط سال ۲۰۰۴ تولید و به بازار عرضه شده و جانشین داچیا ۱۳۱۰ و داچیا سولنزا شده‌است. این خودرو به شکل‌های سدان، استیشن واگن و وانت تولید شده‌است. لوگان تاکنون در کارخانه خودروسازی داچیا در میوه، رومانی و در کارخانه‌های رنو (یا شرکای آن) در مراکش، برزیل، آرژانتین، ایران، ترکیه، روسیه، کلمبیا و هند تولید شده‌است. مدل وانت آن در کارخانه نیسان در آفریقای جنوبی نیز تولید شده‌است.

این خودرو همچنین با نام‌های رنو لوگان، نیسان آپریو، ماهیندرا وریتو، رنو تندر ۹۰، لادا لارگوس (MCV)، نیسان NP200 (وانت)، رنو سیمبل و رنو تالیانت نیز به بازار عرضه شده‌است.

تخمین زده می‌شود که از زمان عرضه، داچیا لوگان به فروش بیش از ۴ میلیون دستگاه در سراسر جهان رسیده‌است.

نسل اول (L90/U90/F90؛ ۲۰۰۴)

اولین نسل لوگان در تکنوسنتر رنو در نزدیکی پاریس طراحی شد که حاصل چهار سال توسعه پروژه X90 بود که توسط رنو در سال ۱۹۹۹ و پس از خرید داچیا در همان سال اعلام شد.

لوئیس شوایتزر در جریان سفر رئیس‌جمهور وقت فرانسه ژاک شیراک به روسیه خاطرنشان کرد که در نمایندگی‌های مشترک لادا و رنو، لاداهای ۶۰۰۰ یورویی بسیار خوب می‌فروشند؛ در حالی که برای رنوهای ۱۲۰۰۰ یورویی خریداری پیدا نمی‌شود.

با دیدن آن خودروهای قدیمی، غیرقابل قبول دیدم که پیشرفت فنی مانع از ساخت خودرویی خوب با قیمت ۶۰۰۰ یورو شود.

(او بعداً این هدف را به ۵۰۰۰ یورو تغییر داد). «من همچنین لیستی از ویژگی‌های اصلی محصول را در سه کلمه – مدرن، قابل اعتماد و مقرون به صرفه – تهیه کردم و اضافه کردم که همه چیز قابل دستیابی است.» ارزان‌ترین نسخه این خودرو ۵۹۰۰ یورو است و بسته به تجهیزات و حقوق گمرکی قیمت آن به ۱۱۲۰۰ یورو می‌رسد. (مدل پایه اروپای غربی، جایی که نشان داچیا دارد اما عموماً در نمایندگی‌های رنو فروخته می‌شود، تا حدودی گران‌تر است).

لوگان از ابتدا به عنوان یک خودروی مقرون به صرفه طراحی شد و دارای ویژگی‌های ساده شده زیادی برای کاهش هزینه‌ها است. این خودرو جایگزین بسیاری از خودروهای قدیمی در حال تولید، از جمله سری داچیا ۱۳۱۰ رومانیایی از خودروهای مبتنی بر رنو ۱۲ شده‌است.

لوگان رسماً در ژوئن ۲۰۰۴ عرضه شد و بازاریابی آن نیز در سپتامبر ۲۰۰۴ آغاز شد. رنو در ابتدا برنامه‌ای برای فروش لوگان در اروپای غربی نداشت، اما در ژوئن ۲۰۰۵، شروع به واردات نسخه گران‌تر این خودرو با قیمتی در حدود ۷۵۰۰ یورو کرد.

فیس‌لیفت L90

در ۱ ژوئیه ۲۰۰۸ و تقریباً چهار سال پس از عرضه اولین لوگان، نسخه فیس‌لیفت آن به نام داچیا نیو لوگان معرفی شد.

مدل جدید دارای طراحی مدرن تر و فضای داخلی جذاب تر و راحت تر است.

در اکتبر همان سال، فیس‌لیفت مدل استیشن واگن هم معرفی شد.

ویژگی‌های L90

لوگان بر پایه پلت‌فرم داچیا B0 ساخته شده‌است که از آن در سایر مدل‌های رنو و نیسان نیز استفاده شده‌است.

ین خودرو ۵۰ درصد قطعات کمتری نسبت به خودروهای پیشرفته رنو دارد و تعداد محدودی دستگاه الکترونیکی دارد. این امر باعث می‌شود خودرو ارزان‌تر تولید شود و تعمیر آن آسان‌تر و ارزان‌تر باشد.

برخی از قطعات نیز بسیار ساده‌تر از قطعات رقبا هستند. به عنوان مثال، آینه بغل‌های آن قرینه هستند و می‌توانند در جای یکدیگر قرار گیرند، جلوپنجره صاف‌تر از حد معمول است و داشبورد از جنس پلاستیک خشک است.

توسعه دهندگان چندین تفاوت بین شرایط جاده و آب و هوا در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه را در نظر گرفته‌اند.

سیستم تعلیق لوگان نرم و قوی است و شاسی آن به‌طور قابل توجهی بالاتر از سایر خودروهای جمع و جور قرار می‌گیرد تا به آن کمک کند تا در جاده‌های خاکی و چاله‌ها در جاده‌های آسفالتی که به خوبی نگهداری نشده‌اند، به مشکل برنخورد. موتور آن نیز برای مدیریت سوخت با کیفیت پایین‌تر آماده شده‌است، در حالی که تهویه مطبوع آنقدر قدرتمند است که دما را چندین درجه کاهش دهد (دمای بالای ۴۰ درجه سانتی‌گراد در خاورمیانه و دریای مدیترانه معمول است).

تیپ‌بندی L90

در رومانی، لوگان ابتدا در چهار تیپ موجود بود: آمبیانس، پرفرنس، لوریت و آمبیشن. تیپ پایه یا آمبیانس، دارای کیسه هوای راننده، سپرهای هم‌رنگ بدنه به‌صورت اختیاری، قالپاق و قفل برقی درها بود. سطح تریم دوم یا پرفرنس علاوه بر موارد پیشین، شامل کیسه هوای سرنشین، فرمان برقی، شیشه‌های جلوی برقی، رادیو، دو پشت‌سری برای صندلی عقب و قفل از راه دور نیز می‌شد.

تریم سوم یا لوریت علاوه بر موارد پیشین، شامل چراغ‌های مه‌شکن جلو، کولر، کامپیوتر سفری، آینه‌های برقی، سه پشت‌سری برای صندلی عقب و صندلی راننده با قابلیت تنظیم چندگانه نیز می‌شد.

بالاترین تیپ یا آمبیشن علاوه بر تمام موارد فوق همچنین دارای ترمز ضدقفل ABS، شیشه‌های عقب برقی، دستگاه پخش سی‌دی و رینگ‌های آلیاژی بود. موتور ۱٫۶ لیتری بنزینی تنها با از تیپ پرفرنس به بعد در دسترس بود.

در سپتامبر ۲۰۰۵، موتور ۱٫۵ لیتری دیزل معرفی شد.

که در ابتدا برای تیپ آمبیشن در دسترس نبود. در ژانویه ۲۰۰۶، تریم متوسط جدیدی به نام لوریت پلاس اضافه شد که علاوه بر امکانات تیپ لوریت دارای ترمز ضدقفل ABS، شیشه‌های عقب برقی و دستگاه پخش سی‌دی خور بود. همچنین، موتور دیزلی برای سطح تریم آمبیشن در دسترس قرار گرفت.

در سپتامبر ۲۰۰۶، چندین پیشرفت در تمام تیپ‌ها ارائه شد، مانند دکمه بازکننده در صندوق عقب، دسته دنده جدید، لامپ‌های کریستالی عقب، طراحی‌های جدید برای قالپاق‌ها و رینگ‌های آلیاژی و سه رنگ جدید.

همچنین، تیپ برتر پرستیژ معرفی شد که دارای آینه‌های جانبی بزرگتر، سپرها، زه‌های جانبی و دستگیره درهای کاملاً هم‌رنگ بدنه، روکش چرمی دسته دنده و فرمان و همچنین سایر تزئینات داخلی بود. این مدل تنها با یک موتور بنزینی ۱٫۶ لیتری ۱۶ سوپاپ جدید که ۱۰۵ اسب بخار متری (۷۷ کیلووات) تولید می‌کرد در دسترس بود.

در ژوئیه ۲۰۰۷، یک نسخه قدرتمندتر از موتور ۱٫۵ لیتری دیزل اضافه شد که قدرت ۸۵ اسب بخار متری (۶۳ کیلووات) را تولید می‌کرد. این موتور در ابتدا فقط برای مدل استیشن واگن و در تیپ‌های پرفرنس و لوریت در دسترس بود که بعدتر و در سپتامبر ۲۰۰۷، برای نسخه سدان و در تیپ‌های لوریت، آمبیشن و پرستیژ نیز در دسترس قرار گرفت.

در ژوئن ۲۰۰۹، موتور ۱٫۲ لیتری ۱۶ سوپاپ بنزینی جدید برای لوگان و ساندرو اضافه شد. این موتور قادر به تولید حداکثر قدرت ۷۵ اسب بخار متری (۵۵ کیلووات) و گشتاور ۱۰۷ نیوتن متر (۷۹ پوند-فوت) بود.

ایمنی L90

در ژوئن ۲۰۰۵، L90 در تست تصادف مؤسسه یورو ان‌سی‌ای‌پی به امتیاز سه ستاره دست یافت.

این نتیجه انتظارات اولیه اعلام شده توسط رنو را تأیید می‌کرد.

مدل فیس‌لیفت بسته به سطح تجهیزات، به‌صورت استاندارد در برخی از انواع و اختیاری در برخی دیگر، دارای کیسه‌های هوای راننده، سرنشین و جانبی بود.

از نظر ایمنی فعال، همه تیپ‌ها دارای آخرین نسل ABS (بوش ۸٫۱) بودند که دارای EBD (توزیع الکترونیکی نیروی ترمز) و EBA (دستیار ترمز اضطراری) نیز بود.

تولید و بازاریابی L90

L90 که در برنامه افزایش فروش گروه رنو به مرز ۴ میلیون تا سال ۲۰۱۰ نقش کلیدی را ایفا می‌کرد؛ در ۹ مرکز تولید و مونتاژ اصلی تولید می‌شد: رومانی (اتومبیل داچیا)، کارخانه آزمایشی برنامه لوگان، روسیه (آوتوفراموس)، مراکش (سوماکا)، کلمبیا (سوفاسا)، ایران (دو کارخانه مونتاژ، رنو پارس)، هند (ماهیندرا)، برزیل (رنو دو برزیل) و آفریقای جنوبی (نیسان آفریقای جنوبی).

تولید L90

تولید L90 با مدل سدان ۴ در آغاز شد و سپس مدل استیشن واگن در سپتامبر ۲۰۰۶ عرضه شد. چهار مدل دیگر شامل وانت، پانل ون، هاچ‌بک مرتبط (داچیا ساندرو) و سدان فیس‌لیفت شده نیز متعاقباً در سال‌های ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸ دنبال شدند. فروش شرکت داچیا سال ۲۰۰۶ بیش از ۱٫۵ میلیارد یورو بود که ۱۹٫۶ درصد بیشتر از سال ۲۰۰۵ بود. تا مارس ۲۰۰۹، بیش از ۱٫۳ میلیون دستگاه خودرو بر اساس پلت‌فرم لوگان در سراسر جهان فروخته شده‌است.

در ۳ سپتامبر ۲۰۰۹، اعلام شد که یک میلیون خودروی داچیا بر روی پلتفرم لوگان X90 در کارخانه میوه تولید شده‌است: ۵۷۶٬۸۸۷ لوگان، ۲۴۶٬۸۶۹ لوگان ام‌سی‌وی، ۱۴۴٬۹۳۱ ساندرو و ساندرو استپ وی، ۱۹٬۸۹۷ لوگان ون و ۱۱٬۴۱۶ و لوگان وانت.

یکی از دلایل افزایش فروش، قابل اعتماد بودن خودروهای داچیا است. در یک نظرسنجی که توسط یک مجله فرانسوی انجام شد، خودروهای داچیا به عنوان یکی از ایمن‌ترین خودروهای فرانسه انتخاب شدند. دلیل دیگر آن نیز هزینه نگهداری و تعمیر پایین آنهاست. طبق این نظرسنجی، خودروهای داچیا ارزان‌ترین خودروها برای نگهداری و تعمیر بودند.

در آلمان، L90 در رتبه دوم مطالعه رضایت مالکان خودرو در سال ۲۰۱۰ که توسط جی دی پاور و شرکا در ژوئن ۲۰۱۰ منتشر شد، قرار گرفت.

مدل‌های L90

این خودرو در اغلب بازارهایی که رنو در آنها حضور داشت مانند اروپا (به‌جز روسیه)، ترکیه، مراکش و شیلی به‌طور کلی با نام داچیا لوگان به فروش می‌رسید.

مدل‌های رنو و نیسان

استثناها عبارتند از آفریقای جنوبی، آرژانتین، روسیه، اوکراین،کلمبیا، اکوادور، اسرائیل، مصر، برزیل، شیلی، پرو، عربستان سعودی، هند، نپال و ونزوئلا که به عنوان رنو لوگان به بازار عرضه می‌شد. علاوه بر این، در بازار مکزیک، با توجه به شهرت بهتر برند ژاپنی و شناخته شدن برند قوی‌تر خود نیسان در بازار مکزیک، لوگان به عنوان نیسان آپریو فروخته شد.

نیسان آپریو دارای موتور ۱٫۶ لیتری ۱۶ سوپاپ چهارسیلندر خطی با جعبه‌دنده دستی ۵ سرعته یا جعبه‌دنده خودکار ۴ سرعته است و در برزیل مونتاژ شده‌است.

آپریو بعداً در اوت ۲۰۱۰ به دلیل کاهش فروش از بازار مکزیک خارج شد و ورسا با مدل سال ۲۰۱۲ جای آن را گرفت.

لوگان در برزیل از سال ۲۰۰۷ و توسط رنو در کارخانه ساو خوزه دوس پینهایس تولید می‌شد و مدل فیس لیفت آن در سال ۲۰۱۰ معرفی شد.

در آفریقای جنوبی، تنها مدل وانت در کارخانه نیسان در راسلین،از سال ۲۰۰۹ تولید می‌شود.

L90 در هند

در هند، L90 با نام ماهیندرا رنو لوگان به بازار عرضه شد.

ر سال ۲۰۰۵، رنو با شرکت هندی ماهیندرا و ماهیندرا (M&M) وارد شراکت شد. لوگان در آوریل ۲۰۰۷ در هند و با همکاری ماهیندرا عرضه شد. ماهیندرا به رنو کمک کرد تا ۱۵ درصد هزینه‌ها را کاهش دهد.

هند اولین بازار فرمان راست برای لوگان بود. از آن زمان تاکنون بیش از ۴۴۰۰۰ دستگاه از این خودرو در بازار هند به فروش رسید و ۲۶۰۰ دستگاه دیگر نیز در نپال و آفریقای جنوبی که M&M در آنجا نیز مجوز فروش لوگان را داشت فروخته شد.

در آوریل ۲۰۱۰، اعلام شد که ماهیندرا ۴۹ درصد از سهم رنو را در سرمایه‌گذاری مشترک ماهیندرا و رنو خریداری کرده‌است. قرارداد جدید به M&M انعطاف بیشتری در مهندسی خودرو برای مطابقت با نیازهای مصرف‌کننده هندی داد. لوگان تا پایان مارس ۲۰۱۱ با نشان ماهیندرا-رنو به بازار عرضه شد.

پس از انحلال جوینت ونچر هند بین رنو هند و M&M در سال ۲۰۱۰، ماهیندرا حق تولید و فروش لوگان را با نام ماهیندرا وریتو و با تغییرات جزئی در قسمت جلو، اما با همان موتورهای دیزلی رنو حفظ کرد.

در ۲۶ ژوئیه ۲۰۱۲، مدل فیس‌لیفت این خودرو توسط ماهیندرا در دهلی نو معرفی شد.

و در ۵ ژوئن ۲۰۱۳، مدل ناچ‌بک آن با نام ماهیندرا وریتو وایب در بمبئی معرفی شد.

تولید این خودرو در هند در ۳۱ دسامبر ۲۰۱۹ متوقف شد.

نسخه الکتریکی سدان وریتو و نسخه ناچ‌بک آن با نام ماهیندرا ئی‌وریتو از سال ۲۰۱۶ در بازار هند عرضه شد. تولید این مدل نیز در ۳۱ دسامبر ۲۰۱۹ متوقف شد.

L90 در ایران

مسئولان وزارت صنایع دولت خاتمی امضای قرارداد L90 را برگی زرین در کارنامه خویش قلمداد می‌کردند و به گفته آن‌ها پروژه L90 بزرگ‌ترین سرمایه‌گذاری خارجی صنعت ایران پس از انقلاب است.

رزش کل سرمایه‌گذاری در دو فاز ۵/۱ میلیارد دلار پیش‌بینی شده که فاز نخست آن ۷۵۰ میلیون دلار ارزش دارد و بر این اساس قرار بود تولید L90 با ساخت داخل حداقل ۵۰ درصد طی ۳ سال به ۸۰ درصد برسد. به هر حال، آن‌ها سعی می‌کردند هر مانعی که ممکن بود تولید این خودرو را با اشکال مواجه کند را از میان بردارند.

یکی از مهم‌ترین موانع را مرکز پژوهش‌های مجلس و با فرماندهی احمد توکلی برای آن‌ها ایجاد کرد.

با آمدن دولت احمدی‌نژاد بر سر کار و قوام نسبی دولت او علیرضا طهماسبی دستور توقف تولید L90 را داد. مصطفی سیدهاشمی رئیس کمیسیون صنایع و معادن مجلس شورای اسلامی اولین کسی بود که روز سه شنبه ۲۹ فروردین ۱۳۸۵ در گفت وگو با خبرگزاری فارس از توقف تولید L90 خبرداده بود.

به گفته او «وزیر صنایع طی نامه ای به شرکت پارس خودرو و ایران خودرو دستور توقف L90 را صادر کرده است. وزیر صنایع در این نامه اعلام کرده در جهت تحقق مفاد قرارداد از طرف کشور خارجی این پروژه متوقف شود».

اندکی از پخش این خبر نگذشته بود که مدیرکل روابط عمومی وزارت صنایع که تنها یک روز از آغاز کارش می‌گذشت این خبر را تأیید کرد و گفت که دستور توقف پروژه L90 از سوی وزیر صنایع و معادن صادر شده و تا زمانی که شرکت رنو نظرات این وزارتخانه در مورد پروژه L90 را تأمین نکند اجرای این پروژه همچنان متوقف خواهد بود و اجرایی شدن این قرارداد منوط به تأمین خواسته‌ها و شروط ایران است

وابط عمومی شرکت رنو پارس درخصوص توقف این پروژه اعلام کرد که شرکت رنو سه مورد از چهار مورد اصلاحات موردنظر ایران در پروژه L90 را اعمال کرده و در مورد محور چهارم نیز که به بخش صادراتی این پروژه مربوط می‌شود، مذاکرات در جریان است.

در همین حال خبرگزاری ایسنا در گزارش روز چهارشنبه خود راجع به توقف L90 از وجود نامه ای خبر داد که وزیر صنایع و معادن به رئیس سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران فرستاده بود تا پروژه L90 را متوقف کند. ایسنا در ادامه دلیل استعفای دانش فهیم از ریاست هیئت مدیره رنوپارس را همین دستور اعلام نمود و البته این استعفا از سوی وزیر پذیرفته شده بود.

در سال ۱۳۸۶، لوگان با نام تجاری رنو تندر ۹۰ (که رنو L90 نیز نامیده می‌شود)، توسط رنو پارس به بازار ایران عرضه شد. L90 در ایران در شرکت‌های ایران خودرو و پارس خودرو در سه تیپ E0 ،E1 و E2 و پنج رنگ نقره‌ای، سفید، مشکی، زرشکی و دلفینی تولید می‌شد.

در ماه اول تولید بیش از ۱۰۰ هزار دستگاه تندر ۹۰ سفارش داده شده بود.

رنو پارس یک سرمایه‌گذاری مشترک است که ۵۱ درصد آن متعلق به رنو فرانسه است و ۴۹ درصد دیگر آن به‌طور مشترک در اختیار سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران، ایران خودرو و سایپا است.

در سال ۱۳۸۷ شرکت‌های ایران خودرو و پارس خودرو شروع به تولید مدل دوگانه‌سوز L90 کردند که می‌توانست با بنزین و سی‌ان‌جی کار کند.

تولید مدل‌های دوگانه‌سوز در سال ۱۳۹۱ متوقف شد.

در سال ۱۳۹۲ شرکت ایران خودرو شروع به تولیدL90 با گیربکس اتوماتیک کرد و آن را مطابق با استانداردهای یورو ۴ قرار داد و تا سال ۱۳۹۶ تولید شد.

شرکت پارس خودرو اقدام به تولید مدلی ویرایش یافته از این خودرو تحت عنوان «پارس تندر» از سال ۱۳۹۱ نموده‌است. عمده‌ترین تغییر در این طراحی، تغییر نمای عقب خودرو و بهبود وزن آن بوده‌است. تولید این مدل در سال ۱۳۹۸ متوقف شد.

شرکت ایران خودرو هم در سال ۱۳۹۶ از نمونه‌ای فیس‌لیفت شده از این خودرو تحت نام «تندر پلاس» پرده برداشت که در واقع مدل فیس لیفت ۲۰۰۸ رنو لوگان است. این فیس‌لیفت در واقع تغییراتی بر روی در صندوق، جلو پنجره، چراغ‌های جلو و عقب، سپرهای جلو و عقب، آینه بغل‌ها و در نهایت تریم داخلی آن که با رنو ساندرو مشترک است، بود. در سال ۱۳۹۹ تولید این مدل متوقف شد.[۶۹] در سال ۱۳۹۳ مدل وانت تندر ۹۰ نیز توسط ایران خودرو عرضه شده‌است و در سال ۱۳۹۷ تولید آن متوقف شد.

در سال ۱۳۹۶ رنو بر روی L90 ایرانی گیربکس JHQ را به‌جای مدل قدیمی‌تر JH3 قرار داد تا خودرو قابل اعتمادتر بشود.

سخن آخر 

برای مشاوره بیشتر یا خرید محصول میتوانید با شماره 09353027642 از طریق تلگرام یا واتساپ در تماس باشید.

کیمیا گستر با بیش از 25 سال سابقه در زمینه بلبرینگ و بیرینگ آماده پاسخگویی به سوالات شماست.